بزرگنمايي:

بدون ترديد بـــزرگ ترين مشکل والدين با دانش آموزان، ترغيب کردن آن ها به همکاري و تشريک مساعي است. وقتي دانش آموزان شيطنت مي کنند، شما چه کار مي کنيد و چگونه به آن ها مي گوييد که نبايد بچه هاي کوچ کتر را کتک بزنند؟

آمــــوختن نظــم و تــــرتيب اوليــــه

بدون ترديد بـــزرگ ترين مشکل والدين با دانش آموزان، ترغيب کردن آن ها به همکاري و تشريک مساعي است. وقتي دانش آموزان شيطنت مي کنند، شما چه کار مي کنيد و چگونه به آن ها مي گوييد که نبايد بچه هاي کوچ کتر را کتک بزنند؟


بچه ها بايد بتوانند حدو حدود خود را تشخيص بدهند و بدانند که محدوديت هايي در کار است و نبايد سر ديگران داد بکشند، به آن ها ناسزا بگويند و هــر کاري بخواهند انجام دهند.

شما براي اين که در اين راه فرزند خود را کمک کنيد نبايد حتماً با داد و بيداد، خشـــونت و يا کتک او را ادب کنيد؛ بلکه معناي واقعـــي ادب کردن ، آمــــوختن و درس دادن است؛ يعني اين که به فـــرزند خود بياموزيد راه بهتري انتخاب کند.

ايجـــاد اعتمــــاد

تربيت کودک از روز تولد او شروع مي شود. رابطه عاطفي و سرشار از عشق و محبت با کودک است که به ما امکان مي دهد او را در جهت رفتار معقول هدايت کنيم.

شما وقتي نيازهاي اوليه دانش آموزان رابرآورده مي سازيد، اعتماد و اطميناني براي آنان ايجاد مي کنيد؛ رابطه اي مبتني بر اعتماد و اطمينان که فرزندان را به اين نتيجه مي رساند که شما صلاح او را مي خواهيد.

در واقع پدر و مادر به سه طريق مي توانند به فرزندان خود آموزش دهند:

١ گفتگــوي آمـــوزنده :

از دوران طفوليت تا زماني که کودک به مدرسه مي رود، مهارت هاي فکري و جسماني او افزايش مي يابد و زماني فرا مي رسد که دانش آموزان دقيقاً مي دانند چه مي خواهند و حاضر نيستند که به راحتي از خواسته هايشان بگذرند.

ما بايد به آن ها بياموزيم چگونه از چيزي که به نفعشان نيست، دست بکشند و رفتارشان را تغيير دهند و نظم و انضباط را نيز رعايت کنند. هنگام طفوليت، وقتي فرزندمان گريه مي کند، بلافاصله بغلش مي کنيم و خواسته هايش را برآورده مي سازيم، اما وقتي بزرگ تر مي شوند، بايد به آن ها ياد بدهيم که رفتارشان را کنترل کنند.

٢ لحـــــن قاطــع امــــا با محبـت

شما بايد به فرزند خود کمک کنيد تا خواسته ها و نيازهايش را بشناسد و به گونه اي صحيح خواسته هاي خود را برآورده سازد. آموختن انضباط براي راحتي پدر و مادر و يا حفظ آرامش نيست، هرچند به اين امر نيز کمک مي کند. هدف اين است، که مهارت هاي فرزندتان را افزايش دهيد.

٣ اصــلاح اشتباهـــات

اشتباه کردن بخشي از زندگي است و شما يکي از بزرگ ترين کمک هايي که مي توانيد به فرزندتان بکنيد، اين است که به او بگوييد مي تواند اشتباه کند و اشکالي ندارد، به شرط آنکه در مقام اصلاح اشتباهش برآيد.

به رفتار خـــودتان تــوجه کنيـد

گاهي اوقات لازم است ابتدا مشکلي را که در وجود خودمان است، برطرف کنيم. اگر ما براي حل مشکل فرزندمان او را کتک مي زنيم، نمي توانيم از او انتظار داشته باشيم که براي رسيدن به خواسته خود ساير بچه ها را کتک نزند!

توجه کم مــي تواند باعث بـــدرفتاري در دانش آموزان شــــود

اين درست است که بچه ها گاهي رفتار بسيار ناخوشايندي دارند، زيرا آن ها هنوز مهارت هاي خود را توسعه نداده اند، و نمي توانند ارتباط درستي با بزرگ تر ها برقرار کنند، ولي در اين خصوص ممکن است خود والدين نيز مقصر باشند، بدين صورت که بي توجهي والدين به فرزندان خود، گاه سبب بروز رفتار نادرست آنان مي شود. دانش آموزاني که والدين شان به آن ها توجه کافي ندارند، سعي مي کنند با بدرفتاري، توجه والدين را به خود جلب کنند.

براي مثال، جيغ و داد راه مي اندازند، اشياء را به اطراف پرت مي کنند و… اين رفتار ممکن است براي والدين قابل قبول نباشد، زيرا دانش آموزان مي خواهند توجه آن ها را به خود جلب کنند، حتي اگر اين جلب توجه به قيمت ايجاد عصبانيت براي والدينشان باشد.

در واقع، حتي اگر والدين با دانش آموزان خود با عصبانيت نيز رفتار کنند، بهتر از آن است که هيچ توجهي به آنان نداشته باشند. اگر شما در باره نحوه تربيت کودک خود نگران هستيد، مي توانيد به سۆالات زير پاسخ دهيد:

1ـ آيا شما تا به حال به کودک خود گفته ايد که دقيقاَ چه کارهايي را بايد انجام دهد و چه کارهايي را نبايد انجام دهد؟

2ـ آيا وقتي فرزندتان کار خوبي انجام مي دهد او را تشويق مي کنيد؟

3ـ آيا وقت کافي به او اختصاص مي دهيد؟

والديني که بيشتر به رفتار بد فرزندان خود توجه مي کنند، بايد سعي کنند که رفتار خوب آنان را نيز در نظر بگيرند و آن ها را تشويق کنند، براي مثال وقتي فرزندتان به خواندن کتاب توجه نشان مي دهد، او را تحسين کنيد و به او بگوييد: آفرين!

چقدر خوب است که از اين کتاب خوشت آمده يا اين که وقتي او از عهده کاري به خوبي برمي آيد، بگوييد: تو پشتکار خوبي داري و او را تشويق کنيد.

توجه زياد نتيجه منفــــي دارد

بعضي اوقات رفتار غلط دانش آموزان در نتيجه توجه زياد والدين به آن هاست. براي مثال، دانش آموزان در سنين پيش دبستاني خودشان مي توانند لباس هايشان را عوض کنند، موهايشان را شانه بزنند و يا اسباب بازي هاي خود را مرتب کنند. انجام اين کارها باعث رشد استقلال در دانش آموزان مي شود و بدين ترتيب آن ها احساس مي کنند که مي توانند از عهده انجام وظايف خود برآيند. در واقع، والديني که بيش از حد در انجام کارهاي فرزندانشان به آن ها کمک مي کنند، مانع پرورش حس استقلال او مي شوند و بدين ترتيب فرزندان نيز ياد مي گيرند که هر روز درخواست تازه اي از والدين خود داشته باشند، درحالي که والدين آگاه به فرزندانشان ياد مي دهند که انجام وظايف شان را به عهده بگيرند.

اختيار دادن بيش از حد به کودک مي تواند باعث بدرفتاري او شود.

برخي از والدين به کودک اجازه مي دهند هرکاري مي خواهد انجام دهد، به اين علت که:

گاهي والدين براي جلوگيري از دعوا و نزاع، اين گونه رفتار مي کنند،عده اي هم عقيده دارند فرزندانشان به هيچ وجه نبايد ناراحت شوند، زيرا گمان مي کنند که دانش آموزان ناراحت به معناي والدين ناآگاه هستند و عده اي ديگر نيز از اين واهمه دارند که اگر فرزندان خود را بيازارند، آن ها ديگر علاقه اي به والدين خود نخواهند داشت؛ درحالي که دانش آموزان بوجود محدوديت و قانونمندي در امور نياز دارند.

والدين خـوب نحـــــوه رفتار صحيح با فرزندان را مي دانند

والدين آگاه مي دانند در هر سني بايد چه توقعي از فرزند خود داشته باشند، تا چه اندازه در انجام کارها به او کمک کنند، چطور به او توجه کنند، چگونه رفتار قانونمند را به او بياموزند و تا چه ميزان براي او، محدوديت قايل شوند. ممکن است شما در انجام اين امور دچار خطا شويد، ولي آن چه مهم است اين است که به اشتباه خود پي ببريد و درصدد اصلاح آن برآييد. شما بايد نسبت به فرزند خود صبور باشيد، در واقع با رعايت اين نکات شما به کودک خود کمک مي کنيد تا فردي خوش خلق، مسئول و مستقل بار بيايد.

والدين قاطـــــع

والدين قاطع و سخت گير اغلب دانش آموزاني انعطاف پذير دارند، زيرا رفتار اين گونه والدين، با وجود خشونت، قابل پيش بيني است؛ بنابراين فرزندانشان دقيقاً مي دانند که بايد از چه قوانيني پيروي کنند و چگـــونه خود را با رفتار آن ها تطبيق دهند تا دچار دردسر نشوند، در نتيجه اين دسته از دانش آموزان به ندرت تنبيه مي شـــوند، به علاوه آن ها مي دانند که براي والدين شان مهـــم هستند و پدر و مادر به آن ها عشق مـــي ورزند، چون آن ها اين نکته را به فـــرزندانشان نشان مــي دهند. در نتيجه در کنار قـــوانين خشک، محبت بي قيد و شرط هم وجود دارد.

والـديـن مستـبــــــــد

والدين مستبد تقريبا هميشه در برخورد با فرزندان خودعصباني هستند. خيلي اوقات عصبانيت آن ها هيچ ربطي به رفتار دانش آموزان ندارد و اغلب تنش هاي خود را با تنبيه و تحقير فرزندانشان آرام مي سازند. تحقير و تنبيه بيش از اندازه والدين بر بعضي دانش آموزان تأثير مخربي دارد و باعث مي شود تا آن ها ناخودآگاه در آينده همان گونه که به آنان نسبت داده شده است، افرادي شرور و خرابکار شوند. پايه روابط در اين خانواده ها براساس اعمال زور و ترس بنا شده است. دانش آموزان فقط بايد همان کاري را انجام دهند که به آن ها گفته مي شود و در غير اين صورت، احتمالاً تنبيه بدني مي شوند.

والديـن سهل گيـــــــــــــر

والدين سهل گير بسيار فراوان اند. اين نوع والدين به کودک خود اجازه مي دهند هر کاري دوست دارد، انجام دهد و در واقع فکر مي کنند با اين کار مي توانند محبت و علاقه خود را به او نشان دهند، درحالي که يکي از موارد مهم در تربيت دانش آموزان اين است که آن ها با محدوديت ها و قوانين آشنا شوند و پدر و مادر نخستين افرادي هستند که بايد اين قوانين را به فرزندان خود آموزش دهند. دانش آموزان بايد ياد بگيرند که اجازه ندارند هر کاري را بخواهند انجام دهند و در واقع آموزش اين موارد به کودک از علاقه ما به او چيزي نمي کاهد.

قـبـــــول مسئــوليت

براي آن که فرزندتان کم کم احساس مسئوليت کند، بهتر است در کارهاي خانه از او کمک بخواهيد، به اين ترتيب او ياد مي گيرد که به عنوان عضوي از خانواده بايد کارهايي انجام دهد و مسئوليت بسياري از امور را برعهده گيرد. افرادي که در کودکي و نوجواني کارهاي خانه را با رضايت کامل و به خوبي انجام مي دهند، در بزرگسالي نيز مي توانند به خوبي از عهده مسئوليت هاي خودبرآيند.

کــــــــــــلام آخـــــــــــــــــــــــر

شما بايد علاوه بر آن که دانش آموزان خود را ملزم به رعايت قوانين و مقررات مي کنيد به آن ها آزادي عمل دهيد تا عزت

نفس بيابند و بتوانند خود را باور کنند. بدين ترتيب دانش آموزان مي توانند جنبه هاي منحصر به فرد خود را درک کنند و به امکانات بالقوه خود برسند.

دانش آموزان بايد اجازه داشته باشند اشتباه کنند، اما در مقام اصلاح خود برآيند و از اشتباهاتشان درس بگيرند تا به موفقيت بيش تري برسند. شما بايد بتوانيد بهترين مربي براي فرزندان خود باشيد، زيرا آن ها به والديني احتياج دارند که بيش ترين تلاش خود را مي کنند و مسئوليت اشتباهاتشان را نيز مي پذيرند.