بزرگنمايي:

نگاهي به برنامه نوروزي «سين مثل سريال»
سين مثل سريال برنامه اي است که مي تواند به يک برند معتبر و شاخص در تلويزيون تبديل شود. اگر به خاطر داشته باشيد، در همين چند ماه گذشته به دفعات از خلأ برنامه اي که بدون واسطه مخاطب را به مديران پيوند بزند، سخن گفته بوديم و اين نکته که بايد مانع شد تا جرقه سين مثل سريال در همان نطفه خاموش شود؛ برنامه اي فراشبکه اي که مي تواند در هر فصل يا حتي در هر ماه تداوم داشته باشد.

خوشبختانه اين بار در نوروز92، شاهد پخش سري جديد اين برنامه بوديم. برنامه اي که در آغاز اشکالات و نقص هايي داشت، اما به عنوان گام نخست، تحسين برانگيز بود و مهم ترين ويژگي آن، مشارکت مردم و سهم دهي به مخاطب در برنامه ريزي رسانه است، سين مثل سريال، امسال با سر و شکل و نگاهي تازه تر نسبت به گذشته، روي آنتن رفت. در اين دوره به بررسي و انتخاب بهترين سريال هاي نوروزي توجه شد و انصافا، برنامه امسال، نسبت به گذشته حرفه اي تر بود.

اگر بپذيريم در جشنواره ها و محافل مختلف آثار توسط عده اي از هيات داوران مورد ارزيابي قرار مي گيرد و سهم مخاطب (به عنوان صاحب اصلي اثر) تقريبا هيچ است، به اين واقعيت مي رسيم که نه فقط در تلويزيون که در سينما، تئاتر و ساير هنرها هم بشدت جاي خالي داوري مردمي حس مي شود. در واقع نظرسنجي هايي که مستقيم به انتخاب مخاطب مربوط شود و او برنده و بازنده را معين کند، کم داريم و در واقع نداريم.

با اين اوصاف، پايه گذاري و تداوم برنامه اي تلويزيوني که در آن داوران اصلي مردم هستند، قابل تامل است و يکي از دلايلي که نشان مي دهد سين مثل سريال در اين سري، رشد خوبي داشته است همين موضوع بوده که ظاهرا طراحان آن به اين نکته پي برده اند که بايد برنامه اي کاملا جدي را روي آنتن ببرند و مخاطبان، نه به صرف سرگرم شدن که اتفاقا خيلي جدي و رسمي در مقام داوران اين برنامه قرار گيرند و رأي و نظر خود را ارائه کنند. نگاهي که از همان تيتراژ نخست (با بهره گيري از بازيگران خوب تلويزيون و سينما) عيان است و دليل افزايش پيامک هاي اين برنامه هم دقيقا همين است که مخاطب احساس مي کند اين بار سين مثل سريال، يک جنگ زنده و سرگرم کننده که فقط قرار است مخاطبان را در عين مشارکت سرگرم و شاد کند، نيست و حالا او ايفاگر نقشي جدي تر است.

درباره اجراي امسال برنامه نيز بايد گفت مجريان سين مثل سريال نقش مهمي در انتقال تغيير مهم امسال برنامه و حضور جدي تر مردم در قضاوت به عهده داشته اند که در اين ميان، محمد سلوکي موفق تر از همکار خود بوده است. سلوکي پس از طي سال ها تجربه اجرا و حضور در دو دوره همين برنامه ديگر فهميده است بايد خيلي جدي و کمي هم تخصصي (البته به زبان عام) با مهمانان سخن گفت، اما نبود چنين تجربه اي در مورد محبوبه قاضي ميرسعيد (با اين که خود نويسنده و کارگردان برنامه است) به چشم مي آيد. مجريان برنامه بايد مواظب بودند که بحث ها به سمت پرسش هايي از جنس زرد نرود يا به نان قرض دادن کشيده نشود. اينها موارد ريزي هستند که يک مجري توانا مي تواند با رعايت آن، موجب ارتقاي يک برنامه شود. اين که چه سوالي از مهمان خود بپرسد و از همه مهم تر با چه لحن و ژستي آن را بپرسد، چراکه لبخند زدن و تبريک گفتن و نان قرض دادن در اين برنامه هيچ جايي ندارد.

مورد بعدي حرفه اي عمل کردن در انتخاب هاست. شايد بهتر بود به جاي استفاده از روش هاي مرسوم قرعه کشي در رقابت هاي ورزشي، براساس ميزان آراي مرحله اول براي هرگروه، يک سرگروه مشخص مي شد و بعد، انتخاب دو زيرمجموعه بعدي از بين بقيه کارها صورت مي گرفت و مساله بعدي، اين پرسش است که چه تسهيلاتي براي برندگان و سازندگان سريال هاي پرمخاطب در نظر گرفته مي شود؟ آيا قرار است آنها با ديگران فرقي داشته باشند؟ آيا مي توان به عنوان مثال انتظار داشت گفته شود برترين هاي نهايي در رشته بهترين سريال ساز نوروزي، قطعا سريال هاي سال بعد را خواهند ساخت؟

اگر باور داشته باشيم هويت سين مثل سريال بشدت از مخاطب گرفته مي شود، ايجاد چنين زمينه هايي سبب مي شود مخاطبان، به اين باور برسند که رأي آنهاست که براي مجموعه مديريتي رسانه ملي تصميم ساز مي شود.