چاپ

ایران پرسمان - بخشی از کتاب/ عشق واندوه همیشه در هم تنیده اند
١٨
٠
آخرین خبر / قصه بسیار قدیمی‌تر از این حرف‌هاست. این درهم‌تنیدگی زیبایی، عشق و اندوه، هرجا که عشق به زیبایی در میان باشد ناگزیر پای اندوه هم در بین است. نمی‌شود دل به زیبایی داد و رنج نکشید که آن رنج نیز خود از جنس عشق و زیبایی است. قصه‌ای ساده به قدمت بشر: تو زیبایی و من شیدا، تو دوری و من محزون. به وقت دل‌دادگی می‌فهمی کنعان نه جایی در جغرافیا که مختصاتی در جانِ آدمی است. رنج و اندوه هم‌زاد عشقند و تو در مصر هم که باشی، دلت به کنعان سرگردان است. سرگردانی، زیادتِ تنهایی است، تنهایی زیادتِ رنج و من برابر این همه به تسلا محتاج بودم.
امیرحسین کامیار
سمت آبی آتش