آيات الهي به اين حقيقت اشاره دارند که صرف اظهار ايمان به تنهايي نمي تواند سبب خوشبختي شما شود، بلکه در کنار عامل مهمي به نام ايمان، پايداري در اين مسير نيز نقش مهمي دارد و چه بسيار افرادي که عمري در مسير ايمان قدم بر داشته اند، اما به خاطر عدم استقامت و پايداري در اين مسير تمام سرمايه خود را از دست داده اند.
يکي از آرزوهاي هر مسلماني اين است که طعم واقعي عبادت و ايمان به خداي متعال را با تمام وجود درک کند و بتواند براي هميشه اين طعم شيرين را در زندگي خود به همراه داشته باشد، اما مشکلي که در طول تاريخ انسان هاي زيادي با آن دست و پنجه نرم کرده اند اين است که مبتلا به پديده خطرناکي به نام ايمان هاي موسمي شده اند که اين مسئله مانع از درک طعم واقعي ايمان و عبادت خداوند متعال در زندگي آنها شده است .
در منطق قرآن کريم انسان هايي که تنها در برهه اي از زندگي خود براي مثال در مواقع برخورد با مشکلات به سمت و سوي خداوند مي آيند و بعد از آن ديگر اثري از ياد و نام خداوند در زندگي آنان يافت نمي شود، نمي توانند طعم واقعي و شيرين ايمان به خداي متعال را درک کنند به همين جهت خداوند متعال در بيست و ششمين جزء از قرآن مجيد به عاملي مهم اشاره مي کند که در کنار ايمان و تقوا مي تواند انسان را به اوج خوبي ها و خوشبختي ها برساند و در نتيجه انسان با تمام وجود طعم واقعي ايمان به خداوند متعال را درک کند :
(إِنَّ الَّذينَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا فَلا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ : محقّقاً کسانى که گفتند: «پروردگار ما خداست» سپس ايستادگى کردند، بيمى بر آنان نيست و غمگين نخواهند شد.)( الأحقاف : 13)
قرآن کريم بارها به اين حقيقت اشاره کرده است که ايمان و تقوا نه تنها موجب نزول برکات معنوي در زندگي افراد مي شود بلکه منبعي مهم براي توسعه و آباداني زمين و ازدياد نعمت ها و رزق و روزي افراد است که در اين آيه شريفه نيز خداوند متعال بار ديگر به اين حقيقت اشاره مي کند که ايمان و پايداري در آن مي تواند سبب نزول باران بر زمين و درنتيجه افزايش نعمت ها شود
آري افراد زيادي هستند که دم از ايمان و اعتقاد مي زنند، ولي چون استقامت و پايداري ندارند وقتي در آزمايش هاي مختلف قرار مي گيرند، با ايمان خداحافظي مي کنند چنانچه خداوند متعال در داستان بلعم باعورا وي را شخصي معرفي مي کند که توان پرواز تا عرش الهي را داشته است ،اما به علت عواملي از جمله عدم پايداري و استقامت در دين به مرحله اي مي رسد که خداوند متعال در مورد او اين گونه مي فرمايد:
(وَ لَوْ شِئْنا لَرَفَعْناهُ بِها وَ لکِنَّهُ أَخْلَدَ إِلَى الْأَرْضِ وَ اتَّبَعَ هَواهُ فَمَثَلُهُ کَمَثَلِ الْکَلْبِ إِنْ تَحْمِلْ عَلَيْهِ يَلْهَثْ أَوْ تَتْرُکْهُ يَلْهَثْ ذلِکَ……. : و اگر مىخواستيم، قدر او را به وسيله آن [آيات] بالا مىبرديم، امّا او به زمين [=دنيا] گرائيد و از هواى نَفْس خود پيروى کرد. از اين رو داستانش چون داستان سگ است [که] اگر بر آن حملهور شوى زبان از کام برآورد، و اگر آن را رها کنى [باز هم] زبان از کام برآوَرَد…..)( الأعراف : 176)
به همين جهت حضرت يوسف عليه السلام وقتي که بعد از سال ها سختي و تحمل رنج ها و مشکلات به رياست مصر دست پيدا مي کند به ايمان خود مغرور نمي شود و از خداوند متعال درخواست مي کند که علاوه بر نعمت هايي که در اختيار دارد آينده درخشاني نيز براي او رقم بزند:
(رَبِّ قَدْ آتَيْتَني مِنَ الْمُلْکِ وَ عَلَّمْتَني مِنْ تَأْويلِ الْأَحاديثِ فاطِرَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ أَنْتَ وَلِيِّي فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ تَوَفَّني مُسْلِماً وَ أَلْحِقْني بِالصَّالِحينَ: پروردگارا، تو به من دولت دادى و از تعبير خوابها به من آموختى. اى پديدآورنده آسمانها و زمين، تنها تو در دنيا و آخرت مولاى منى؛ مرا مسلمان بميران و مرا به شايستگان ملحق فرما.)(يوسف: 101)
خداوند متعال به همه کساني که دو عامل ايمان و استقامت را در زندگي خود جاري و ساري کنند بشارت هاي زيبايي داده است که در اين نوشتار به برخي از آنها اشاره مي شود :
1) نزول فرشتگان بر مومنان
(إِنَّ الَّذينَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِکَة: در حقيقت، کسانى که گفتند: «پروردگار ما خداست»؛ سپس ايستادگى کردند، فرشتگان بر آنان فرود مىآيند.)(فصلت:30)
اثر مهم اين بشارت ها که مومنين آنها را با گوش جان خود مي شنوند در سختي ها و مشکلات زندگي آشکار مي شود که سبب مي شود در جان خود احساس آرامش کنند و بتوانند به راحتي بر مشکلات پيروز شوند .
امير مۆمنان علي عليه السلام در توضيح اين آيه شريفه مي فرمايند:
(وَ قَدْ قُلْتُمْ «رَبَّنَا اللّهُ» فَاسْتَقِيْمُوا عَلى کِتابِهِ وَ عَلى مِنْهاجِ أَمْرِهِ وَ عَلىَ الطَّرِيْقَةِ الصّالِحَةِ مِنْ عِبادَتِهِ، ثُمَّ لاتَمْرِقُوا مِنْها، وَ لاتَبْتَدِعُوا فِيْها، وَ لاتُخالِفُوا عَنْها: «شما گفتيد پروردگار ما «اللّه» است، اکنون بر سر اين سخن پايمردى کنيد، بر انجام دستورهاى کتاب او، و در راهى که فرمان داده، و در طريق پرستش شايسته او، استقامت به خرج دهيد، از دايره فرمانش خارج نشويد، در آئين او بدعت مگذاريد و هرگز با آن مخالفت نکنيد.)(«نهج البلاغه»، خطبه 176)
خداوند متعال به همه کساني که دو عامل ايمان و استقامت را در زندگي خود جاري و ساري کنند بشارت هاي زيبايي داده است
2) هيچ ترس و اندوهي بر آنها نيست
(فَلا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ: بيمى بر آنان نيست و غمگين نخواهند شد) اين افراد با تکيه بر دو عامل ايمان و پايداري نه از گذشته خود ترسي دارند و با بشارت هايي که در مورد آينده به آنها داده مي شود دلهره اي از آينده نيز در زندگي آنها وجود نخواهد داشت و مي توان گفت که آرامش سراسر زندگي آنها را فرا گرفته است، آرامشي که امروزه گم شده اصلي بشر است .
3) زندگي آنها پربرکت مي شود
وَ أَنْ لَوِ اسْتَقامُوا عَلَى الطَّريقَةِ لَأَسْقَيْناهُمْ ماءً غَدَقاً و اگر [مردم] در راه درست، پايدارى ورزند، قطعاً آب گوارايى بديشان نوشانيم.(الجن: 16)
قرآن کريم بارها به اين حقيقت اشاره کرده است که ايمان و تقوا نه تنها موجب نزول برکات معنوي در زندگي افراد مي شود بلکه منبعي مهم براي توسعه و آباداني زمين و ازدياد نعمت ها و رزق و روزي افراد است که در اين آيه شريفه نيز خداوند متعال بار ديگر به اين حقيقت اشاره مي کند که ايمان و پايداري در آن مي تواند سبب نزول باران بر زمين و در نتيجه افزايش نعمت ها شود .
امام باقر عليه السلام پيرامون اين آيه شريفه مىفرمايد:
مراد از (استقاموا على الطريقة) استقامت در مسير اهل بيت است.(مجمع البيان ذيل آيه شريفه) همچنين از امام صادق عليه السلام روايتي پيرامون اين آيه شريفه نقل شده است که حضرت منظور از آب گوارا در آيه را علم کثير معنا مي کنند و مي فرمايند:
(اگر مردم بر ولايت ما استقامت داشته باشند از علم کثير کامياب مىشوند)(تفسير مجمع البيان ذيل آيه شريفه)
به اميد اينکه بتوانيم با ايمان و پايداري و استقامت در دين طعم واقعي ايمان را درک کنيم و از آن در تمام زندگي لذت ببريم.