بزرگنمايي:

ایران پرسمان -
سرمقاله اعتماد/ فرهنگ‌سازی یا نفرت‌پراکنی
٧
٠
اعتماد / « فرهنگ‌سازی یا نفرت‌پراکنی » عنوان سرمقاله روزنامه اعتماد نوشته عبدالکریم حسین‌زاده است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
در حالی که بارها از ما نمایندگان ملت درباره عملکرد صداوسیما سوال شده، به نظر می‌رسد این سازمان عملا دست به کار تخریب به‌جای هرگونه عملکرد و اقدام شده و این رویه را تا آنجا پیش برده که تقریبا در اغلب برنامه‌ها اثری از این نگاه‌های متکثر و متنوعی که در جامعه با آن مواجهیم، نیست؛ بلکه همه‌چیز در گروی خواست و تفکرات یک طیف خاص طراحی و تدوین شده و همه سرمایه‌های این سازمان متکی به بیت‌المال صرف اهداف و اغراض سیاسی و جناحی این اقلیت می‌شود. امروز در آستانه برگزاری یازدهمین انتخابات مجلس شورای اسلامی، شاهد آن هستیم که صداوسیما همچون یک رسانه حزبی، تمام‌قد وارد میدان شده و از هر ابزاری برای تخریب اصلاح‌طلبان و هر آنچه مقابل تفکر مدنظر مدیران این سازمان باشد، استفاده می‌کند. صداوسیما دیگر علنا بی‌طرفی را کنار گذاشته و حتی برای نمایش ظاهری منصف نیز به خرج نمی‌دهد. در چنین شرایطی شاید بتوان از چند وجه بر این موضوع متمرکز شد. بحث و منظرگاه نخست برای ورود به این بحث نیز همچون مباحث مشابه، بحث «حقوق شهروندی» است. به هر حال این شهروندان ایرانی هستند که از قِبل هزینه‌های گردش‌‌کار به صداوسیما پول تزریق می‌کنند. این پول که از طریق مالیات تامین می‌شود، به معنای دقیق کلمه مصداق بیت‌المال است و متعلق به همه ملت ایران، نه‌تنها یک جریان خاص. بنابراین انتظار منطقی آن است که صداوسیما از آن همه باشد، نه یک جریان خاص. حال آنکه حتی به این رویکرد بی‌طرف نزدیک هم نمی‌شوند و این شیوه به اعتقاد من، مصداق آشکار سوءاستفاده از بیت‌المال است. فراموش نکنیم که همین دولت و ما در مجلس هستیم که هرسال، بودجه سنواتی و پول بیت‌المال را در اختیار این سازمان قرار می‌دهیم تا با استفاده از اقدام به فرهنگ‌سازی در امور مختلف کرده و سطح فرهنگی جامعه و شهروندان را ارتقا ببخشد. حال آنکه این فرهنگ‌سازی حلقه مفقوده در عملکرد صداوسیما است. فارغ از بحث حقوق شهروندی، بحث نظارت بر سازمان صداوسیما نیز حائز اهمیت است. نظارتی که به‌موجب قانون باید از طریق شورای نظارت بر صداوسیما، متشکل از نمایندگانی از قوای سه‌گانه انجام شود و آنچه در عرصه عمل می‌بینیم، متاسفانه بیش از آنکه نشانگر ضعف عملکرد این شورا باشد، نشانگر ناتوانی این شوراست. هنوز مشخص نیست که این شورا برای چه تاسیس شده، چرا گزارش سالانه نمی‌دهد و چرا فضا را از این دوقطبی‌سازی‌ها و تنش‌ها دور نمی‌کند. بنابراین باید در نحوه عملکرد شورای نظارت بر صداوسیما نیز تجدیدنظر جدی صورت گیرد و این درحالی است که متاسفانه هر دو نماینده مجلس در این شورا نیز تبدیل به تماشاگر اقدامات صداوسیما شده‌اند و خبری از نظارت‌شان بر این سازمان نیست. نکته دیگر خروجی و محتوایی است که صداوسیما تولید می‌کند. به‌تازگی و همزمان با برنامه «بدون توقف» که عملا به تخریب دولت پرداخت و نهاد ریاست‌جمهوری را ناگزیر به واکنش کرد، برنامه‌ای دیگر نیز علیه نهاد پارلمان و به‌ویژه نمایندگان عضو فراکسیون امید روی آنتن زنده تلویزیون رفت و در این برنامه، به‌روشنی به نمایندگانی امیدی اتهام زده شد؛ آن‌هم در حالی که این رسانه موظف بود به‌موجب قانون، به این دو نماینده خاص، یعنی خانم سلحشوری و آقای مطهری به‌خاطر آنکه چندروز قبل آنها را هدف اتهامات بی‌اساس قرار داده بود، به میزان دو برابر فرصت دفاع می‌داد. از دیگرسو شاهدیم که یک نماینده اصولگرا به‌جای آنها که باید دعوت شوند، به این برنامه می‌روند و این آقا، داد سخن می‌دهد که ما قانونی برای ورود زنان به استادیوم نداریم و عدم موافقت با ورود زنان به استادیوم به‌دلیل فضای نامناسب فرهنگی روی سکوهای استادیوم است. پرسش اینجا است که وقتی این همه هزینه و بودجه در حوزه فرهنگ خرج می‌شود، وقتی صداوسیما این همه از بیت‌المال سهم دارد، آیا باید هنوز دغدغه این را داشته باشیم که به زنان جامعه در محیط‌های عمومی توهین شود. مگر نه آنکه وظیفه همین دستگاه‌های فرهنگی است که فضای فرهنگی جامعه را ارتقا بدهند، البته شخصا معتقدم جامعه ما به لحاظ فرهنگی به‌مراتب محترم‌تر و والاتر از آن است که صداوسیما بطور ناروا درباره‌اش ادعا می‌کند. اما بر فرض محال که این ادعای صداوسیما صحیح باشد، چه کسی باید پاسخ دهد که این همه پول کجا خرج شده که تبدیل به رواداری و حرمت‌داری در مکان‌های عمومی همچون استادیوم‌های ورزشی نمی‌شود. آیا مردم ایراد دارند یا ما مسیر را اشتباه رفته‌ایم؟! امروز صداوسیما فرسنگ‌ها با اهدافی که برای آن تعریف شده، فاصله دارد و به‌جای فرهنگ‌سازی، اقدام به نفرت‌پراکنی و دوقطبی‌‌سازی می‌کند. البته ممکن است در راستای اغراض شخصی و جناحی پشت‌پرده و غیرعلنی خود، دستاوردها و کارنامه‌ای قابل‌قبول داشته باشند اما این کارنامه هیچ نسبتی با آنچه باید باشد، ندارد.