بزرگنمايي:

ایران پرسمان -
سرمقاله مردم سالاری/ موانع پیش‌روی مذاکره ایران و آمریکا
٢
٠
مردم سالاری / « موانع پیش‌روی مذاکره ایران و آمریکا » عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم منصور فرزامی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
به عنوان پیش‌درآمد سخن و یادداشت باید گفت: همیشه مذاکره و مصالحه و داشتن روابط مسالمت‌آمیز با دیگران، بهتر از دشمنی و مجادله است چون هم آرامش برای ملت می‌آورد و هم آسایش و مردم ایران هم در طول تاریخ فرهنگ نجیبانه‌ خود نشان داده‌اند که اهل مروت با دوست و مدارا با دشمن بوده‌اند و چنانچه پیشنهاد صلحی به معنای واقعی و با رعایت حقوق و احترام متقابل، در میان بوده به حکم عقل و منطق، تمکین کرده‌اند و اما از آن جهت پیشنهاد مذاکره با ترامپ را حتی بدون پیش شرط نپذیرفته‌اند و نباید بپذیرند که رعایت حقوق ایران و احترام متقابل از آنچه مربوط به ایران می‌شود، خبری نیست. بنابراین نتایج مذاکره از پیش معلوم است که ذلت است و از دست دادن آنچه به دست آورده‌ایم و در آن صورت، با آن منابع عظیم و آن سرمایه‌های علمی زبده و آن پیشینه‌ تاریخی درخشان و شگفت‌آور و آن فرهنگ و مدنیت افتخارآمیز و تاثیرگذار در مبانی فرهنگ و تمدن جهان، کشوری خواهیم بود از نوع رژیم سعودی و تلقی‌ای که آمریکا درباره‌ آن دارد و ...
و اما در رویدادهای روزهای اخیر و با کنار گذاشته شدن، دشمن سرسخت ایران و برهم زننده اصلی «توافق سعدآباد» و رشوه بگیر گروهک معلوم الحال و چماق بیگانه، «بولتون»، برخی از گمان‌های داخلی بر آن است که راه مذاکره با آمریکا، هموار شده و می‌توان با نشستن پشت میز مذاکره، تمامی مشکلات داخلی و خارجی را در طرفه‌العینی حل کرد و آسوده زیست و غافل‌‌اند از اینکه حل بسیاری از معضلات داخلی به رویکردها، تلقیات و باورهای خودمان بستگی دارد و مربوط به بیرون از مرزها نیست. از طرفی، در مورد مذاکره، ما با موانع بزرگی مواجه هستیم که گذر و موفقیت از آن، در شرایط کنونی، ممکن نیست.
اول، ما با رئیس‌جمهوری تاجرپیشه و برج‌ساز طرف هستیم که به باور و شناخت درست همه‌ جامعه‌شناسان و اهل سیاست و روان‌شناسی، نه تنها انسان متعادلی نیست و اهل تصمیم‌های ناگهانی است بلکه از رموز سیاست و ظرافت‌های حقوق انسانی، هیچ باور و اعتقادی ندارد و پایبند به هیچ نهاده و پیمان‌های معقول و مصلحت‌آمیز گذشتگان هم نیست. نمونه‌اش، جداکردن فرزندان مهاجران و در قفس نگهداشتن آنان به دور از پدر و مادر و نیز تغییرات مدام در هیات دولت و مسئولیت‌های کاخ سفید و از آن سو، بیرون رفتن از تمامی پیمان‌های بین‌المللی است و از سوی دیگر، به رسمیت نشناختن حدود و مرزهای شناخته شده کشورها، از آن جمله، بخشیدن بلندی‌های جولان سوریه به رژیم صهیونیستی و دستور به انتقال سفارت آمریکا به بیت‌المقدس اشغالی به عنوان پایتخت آتی رژیم تل آویو! و هم تحت فشار قراردادن کشور دانمارک به فروش «گروئلند». بدان سیاق که این منطقه را هم می‌توان مثل «آلاسکا» خرید.
و دوم، وجود رژیمی نامشروع، غاصب و توسعه‌طلب و آدمکش به نام حکومت تل آویو در منطقه است که باید منافع آمریکا را در منطقه تحت هر شرایطی از قبیل جنایت و تخریب باغها و خانه‌های فلسطینیان و شهرک‌سازی و توسعه در ملک دیگران، حتی با اشغال و نادیده گرفتن منشور سازمان ملل، تامین و تضمین کند و یک نمونه‌ آن، قول الحاق دره اردن و کرانه‌ باختری، در تبلیغات انتخاباتی و در صورت رای آوردن نتانیاهو، نخست‌وزیر دروغ‌گو و فاسد اسرائیل است. در یک کلام، آمریکا نمی‌خواهد و نمی‌پذیرد که هژمونی ما در منطقه بر هژمونی‌اش برتری پیدا کند. علت تحریم مدام ما از جانب دولت ترامپ و حمله‌های تجاوزکارانه‌ رژیم صهیونیستی بر محور مقاومت، جز این نیست. در مورد مذاکره هم با تجربه‌ای که از کره‌ شمالی در دست است و آینه ماست؛ ترامپ، رئیس‌جمهور ایران را در قاب عکس دو نفری می‌خواهد بدون اینکه ذره‌ای از تحریم‌ها را کم کند و یا هیچ امتیازی بدهد. چون همان‌گونه که در بالا اشاره شد، او تفکر تجاری دارد نه عقل سیاسی، ضمن آن که به شدت محتاج ماست و بدین‌وسیله می‌خواهد تمامی شکست‌های خارجی خود را برای انتخابات 2020 حل کند چون هیچ موفقیتی در این زمینه در کارنامه‌اش نیست چرا که چالش او با روسیه، با چین، با ما، با نیکاراگوئه، با ترکیه، با کوبا، با افغانستان، با محور مقاومت و . . . باقی است و با این کارنامه‌ سیاه خود می‌داند، رقیبان انتخاباتی‌اش، چگونه چماقی بر سر او خواهند کوفت. ناگفته نماند که ترامپ برای مذاکره با ما حتی در آینده‌ نزدیک «پمپئو» را هم، مثل بولتون بیرون خواهد کرد اما در آن صورت هم نباید فریفته شویم چرا که سیاق، همان است که گفتیم و اما تنها چاره‌ ما اتکا به قابلیت‌های داخلی مغفول خود و یاری‌گرفتن از ایرانیان بیرون از کشور و در پیش گرفتن درست کشورداری و پرهیز از هزینه‌تراشی برای ملت و کشور و نظام و تاکید بر تولید داخلی و ریشه‌کن کردن فساد است.