بزرگنمايي:

ایران پرسمان -
آقای وزیر! سنگ بزرگ نشانه نزدن است
٨٣
٠
روزنامه جوان / متن پیش رو در روزنامه جوان منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست.
وزیر جوان دولت تدبیر در توئیتر خود از تفاهم‌نامه‌ای زیبا و عملیاتی با وزارت آموزش و پرورش خبر داده که مطابق آن بناست «تمامی» مدارس کشور تا پایان سال هوشمند شوند. ایشان در این توئیت نوشته است: «دوست دارم دیگر هیچ دانش‌آموزی به خاطر مسائل مالی یا محرومیت محل زندگی‌اش، از پیشرفت جا نماند. پیش به سوی ⁧آینده روشن⁩»
طبیعتاً هر ایرانی از هر عمل خیری که موجب بهبود زندگی و آبادی ایران شود، خوشحال می‌گردد و آن را به فال نیک می‌گیرد اما چند نکته حائز اهمیت در پیام آقای آذری جهرمی مشهود است که مبتلابه غالب مسئولان و مدیران کشور و آفت «آینده‌ی روشن» است:
1) وزیر جوان از واژه «تمامی» استفاده کرده‌اند و آن را به عمد در گیومه گذاشته‌اند تا مضاعف بر آن تأکید شود اما آیا واقعاً هوشمند شدن «تمامی» مدارس کشور امری تحقق پذیر است؟ هوشمند ساختن «تمامی» مدارس کشور در هشت ماه، با توجه به مشکلات مالی کشور و وضعیت اسفناک برخی از مدارس همچون جنوب کرمان که از بدیهیات آموزشی و حتی گاهاً از نعمت برق هم محروم هستند، چگونه امکان پذیر است؟ تلاش برای ایران ارزشمند است، اما حقیقتاً باید نگران ایده‌آل‌گرایی‌هایی بود که شکست و هدر رفت بودجه در آن‌ها عیان است. اینگونه تصمیمات که عمدتاً بدون پشتوانه مطالعاتی اخذ می‌شوند، نشان می‌دهد مدیران تصمیم‌گیر در سطوح بالا شناخت روشنی از عرصه عمل ندارند و به همین دلیل تصمیماتی می‌گیرند که در عین زیبایی، عملیاتی نیستند و این می‌شود که آرشیو ادارات پر است از طرح‌های رنگارنگی که پس از اتلاف بودجه‌های هنگفت متوجه می‌شویم تنها به درد همان زومکن‌های اداری و توئیتر می‌خورند و بس.
2) آرزوی آقای وزیر برای بازنماندن هر کودکی از تحصیل به بهانه محرومیت‌های مالی جمله‌ای زیباست، اما آیا کشور با آرزو‌های زیبا اداره می‌شود و مهم‌تر از آن آیا نشستن بر صندلی وزارت محل آرزو‌های زیباست یا محل گزارش دهی از اقدامات؟ آیا بوده کسی که بر این صندلی‌ها تکیه کند و چنین رویاهایی را در سر نپروراند؟ در شرایطی که آمار‌ها از افزایش 21 درصدی کودکان کار خبر می‌دهند دقیقاً چه اقدامی می‌خواهد صورت پذیرد که هیچ کودکی از تحصیل بازنماند؟ آیا صرفاً هوشمند ساختن مدارس موجبات این امر را فراهم می‌آورد؟ به نظر می‌رسد باید دست از آرزوپردازی و کلی‌گویی‌هایی که در لحظه به مذاق خوش می‌آیند کشید و با تکیه بر عقلانیت و توجه به شناخت‌های مبتنی بر واقعیت، برنامه‌ریزی‌های بلند مدت و دقیق کرد.
3) وزیر محترم در انتهای پیام از «آینده‌ی روشن» گفته‌اند، به نظر من آینده روشن هیچ‌گاه با این قبیل شعار‌ها و طرح‌ها رقم نخواهد خورد بلکه زمانی در مسیر آن قدم برخواهیم داشت که بپذیریم توسعه تنها با گام‌های کوچک و قدم به قدم محقق خواهد شد نه با کارهای بزرگ و شش ماهه و یک ساله. توسعه، تحول و پیشرفت امری نیست که با امضای یک سند شدنی باشد، شاید قرار باشد سال‌ها وقت گذاشت، ریل گزاری کرد، تحقیقات میدانی کرد و گام به گام جلو رفت تا به توسعه رسید.