بزرگنمايي:

ایران پرسمان -
سرمقاله رسالت/ صادر شدن یا مصادره شدن، مسئله این است
٥٧
٠
رسالت / « صادر شدن یا مصادره شدن، مسئله این است » عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم سید محمد بحرینیان است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
اگر جوانی از نسل سوم و چهارم انقلاب باشید، احتمالا تمایل دارید بدانید که اگر نسل اول انقلاب، تحولات را به گونه ای دیگر رقم می زدند، چه می شد؛ یا شاید خود نسل اولی های انقلاب، در شرایط فعلی به تردید افتاده باشند که آیا نمی شد انقلاب اسلامی را با هزینه کمتر و بدون درگیری با ابرقدرت های وقت و به ویژه آمریکا به پیش برد. بگذارید برای انقلاب اسلامی در سال های ابتدایی آن دو مسیر اصلی تصور کنیم، مسیر اول، همان است که مهندس بازرگان و یارانش می پیمودند اعتمادسازی، مذاکره با آمریکا، برقرار کردن انواع رابطه با آمریکا از قبیل تداوم کار سفارت و تعاملات کنسولی، تبادلات تجاری و گفت و گوهای سران دو کشور. مسیر دوم هم همان است که بنیان گذار کبیر انقلاب و بعدها مقام معظم رهبری و عموم ملت ایران پیمودند، نگاهی که لانه جاسوسی آمریکا را بر نمی تابد، مذاکره با آمریکا را مفید نمی داند و به قول امام خمینی، آن را دشمن شماره یک بشریت و مسبب تمام گرفتاری های ما می داند.
مسیر اول، همان انقلاب مصر است. شاید اگر در آخرین روزهای حیات محمد مرسی، رئیس جمهور سابق مصر، از او می پرسیدند که چه شد که حسنی مبارک 91 ساله که 30 سال، دیکتاتور مصر بود و دستش به هر جنایتی آلوده، تبرئه شده و در آرامش و تمکن مالی، هر روز بعد از ظهر حمام آفتاب می گیرد، اما اولین رئیس جمهور دموکراتیک مصر که در سال 2012، بیش از پنجاه درصد آرای شرکت کنندگان را دریافت کرد، در زندان منتظر مرگ است، این گونه پاسخ می داد که حاال و روز من، عاقبت اعتماد به آمریکاست. مرسی 68 ساله که تنها یک سال بر کرسی ریاست جمهوری تکیه زد، بارها به دادگاه فراخوانده شد و حتی مجبور شد با لباس قرمز که در دادگاه های مصر، ویژه محکومین به اعدام است، برابر قاضی بایستد.مرسی چه در اثر اهمال پزشکی و فشار روحی و چه مستقیما به دستور دولت نظامی مصر از دنیا رفته باشد، تفاوتی در نتیجه نیست. اصلا مرسی و حتی جریان اخوان، چندان مهم هم نیست. مهم انرژی و شور انقلابی مردمانی است که پس از سال ها دیکتاتوری و سرکوب، نهال آزادی و مردم سالاری کاشتند و در دم خشک شد و شاید سال ها زمان نیاز باشد تا دوباره موج مردمی مصر به راه بیفتد. مرسی، نسخه شفاف همان سبکی از سیاست ورزی بود که عده ای در داخل ایران هم به دنبال آن بودند و هستند. مگر برخی از جریانات داخلی، در ابتدای ناآرامی های سوریه، دقیقا مانند مرسی، علیه دولت قانونی سوریه موضع نگرفتند؟ مرسی، سال ها در آمریکا زیسته بود و حتی تابعیتش در انتخابات برایش مسئله ساز شد. او صریحا با آمریکا و حتی پشت پرده با اسرائیل رابطه برقرار کرد و با وجود آن که خود، به حمایت و پشتگرمی مستضعفان و محرومان و با رای اکثریت مصر به صدارت رسیده بود، اما در تعامل با جهان اسلام، با شیوخ مرتجع رفاقت کرد و علیه گروه های مردمی و جریان مقاومت موضع گرفت و البته همه این اقدامات را با ظاهر اسلام گرایی و مردم محوری انجام داد.شاید کمتر کسی فکر می کرد که تنها رئیس جمهور مصر که حاصل یک فرایند واقعا دموکراتیک باشد در زندان بمیرد. پرونده مرسی بسته شد اما تفکر و عملکرد او می تواند درس روشنی از سیاست ورزی برای کسانی باشد که دشمنی همیشگی آمریکا را توهم توطئه می دانند و به جای دشمنی صریح، از اشتراک منافع و بازی برد-برد با آمریکا سخن می گویند، همان کسانی که امام بزرگوار ما در موردشان فرمود آن ها که خواب آمریکا را می بینند، خدا بیدارشان کند. عاقبت اسلام ناب، منطق و منش استکبارستیزانه، صادر شدن انقلاب اسلامی مردم ایران به نقاط دیگر دنیا و سرانجام نسخه بدلی آن که در کلام امام خمینی، اسلام آمریکایی نامیده می شد، مصادره انقلاب به نفع مستکبران و مرتجعان است.