بزرگنمايي:

ایران پرسمان -
اهالی ادبیات، زبان مردم را بهتر می‌دانند
٧
٠
خبرآنلاین / مراسم رونمایی از مجله‌ وزن دنیا روز پنجشنبه 23 خرداد ماه سال‌ جاری در خانه تاریخی وارطان، واقع در میدان فلسطین برگزار شد.
«وزن دنیا» مجله‌ای تخصصی در حوزه شعر است که با شعار «رسانه شعر ایران» شروع به فعالیت کرده و در هر شماره‌اش، اشعاری از شاعران 11 استان، در کنار پرونده‌های تخصصی شعر معاصر در آن چاپ می‌شود.
در این مراسم که با حضور تعداد زیادی از شاعران، نویسندگان و اصحاب رسانه برگزار شد، علی مسعودی‌نیا یکی از اعضای شورای سردبیری مجله با توضیح در خصوص دشواری شروع یک حرکت تخصصی در حوزه ژورنالیسم ادبی گفت: ««وزن دنیا» به دنبال این است که آن حیثیتی که شایسته‌ شعر ایران است احیاء کند. ما به دنبال آن هستیم که شأن شاعری را به عنوان یک حرفه و یک هنر دوباره ابتدا به خود شاعران و سپس به مردم و مخاطبان یادآوری کنیم.»
او این‌طور ادامه داد: «باید مردم را مجاب کنیم که ارزش دیده‌شدن و خواندن داریم و از فاصله‌مان با مخاطب بکاهیم. شعر ایران به اندازه‌ی کافی دشمن بیرونی دارد و استراتژی بدی خواهد بود اگر خودمان هم بخواهیم همدیگر را دوست نداشته باشیم.»
مسعودی‌نیا اضافه کرد: «تمنا می‌کنم که ما را دوست داشته باشید، همراهمان باشید و کمک‌مان کنید و من به شخصه قول می‌دهم که هیچ منفعت شخصی یا گروهی در پس این مجله نباشد و تمام تلاشش در خدمت شعر ایران باشد. این را تضمین می‌کنم و اگر روزی بدانم که از این مسیر خارج شده‌ایم من به نوبه‌ی خودم کنار خواهم کشید.»
این عضو شورای سردبیری در آخر با تشکر از حضور تمامی اقشار حاضر در رونمایی گفت: «دعوت می‌کنم همه‌ شاعران را به آشتی، یاری‌رسانی، دوست داشتن یکدیگر و احترام گذاشتن به شعر همدیگر، هر قدر که دور از سلیقه‌ یکدیگر باشیم. این گسیخت را کنار بزنیم تا شاید بشود کارهای بزرگی کرد و اگر نشد هم دست‌کم بتوانیم بگوییم که تلاشمان را کردیم.»
پوریا سوری، مدیرمسئول و عضو شورای سردبیری مجله «وزن دنیا» به عنوان دیگر سخنران این مراسم با اشاره به دلایل فردی و جمعی اعضای تحریریه و شورای سردبیری برای انتشار مجله و تشکر از حضور مهمانان ادامه داد: «ایده‌ اولیه مجله «وزن دنیا» به ده سال پیش برمی‌گردد که من در روزنامه فرهیختگان صفحه ای به نام چاپ اول را منتشر می‌کردم که ستونی داشت به نام وزن دنیا. در آن صفحه هفتگی از تمامی جریان های ادبی و تمام کسانی که به صورت حرفه‌ای به شعر می‌پرداختند اشعاری چاپ می‌شد. از شعر سپید و شعر تصویری گرفته تا ترانه و اشعار کلاسیک. بازخورد مثبت آن یک صفحه مرا مجاب کرد که می‌توان این یک صفحه گسترش یابد و به تعداد صفحات یک مجله رسانده شود و با عنوان یک نشریه تخصصی منتشر شود.»
او اضافه کرد: «طی دهه‌های اخیر دعوای میان طرفداران شعر آزاد و سپید با شعر کلاسیک به جایی رسید که همنشینی تمامی نگرش ها بسیار سخت بود اما در نهایت بعد از ده سال از ایده اولیه با تشکیل تحریریه وزن دنیا توانستیم به چاپ شماره اول یک رسانه‌ مستقل شعر برسیم و با استقبال خوبی هم میان دوستداران شعر مواجه شویم.»
سوری، شاعر مجموعه‌ دیکته‌ اقلیت این‌طور ادامه داد: «در دی ماه 97 که مجوز نشریه به دستمان رسید برآورد قیمت فقط چاپ و کاغذ مجله با کیفیت و تعداد صفحات کنونی چیزی حدود 9میلیون تومان بود و در اردیبهشت ماه و قبل از نمایشگاه کتاب این رقم به 19میلیون تومان رسید. و طرفه آنکه دوهفته بعد از نمایشگاه کتاب، باز نبود کاغذ و گرانی قیمت تشدید شد و ما نهایتا این مجله را با هزینه ای نزدیک 30میلیون تومان چاپ کردیم.»
این روزنامه‌نگار شناخته‌شده در پایان افزود: «در این میان با تمام مشکلات استقبال دلگرم‌کننده دوستداران شعر و اهالی فرهنگ از وزن دنیا ما را امیدوار کرده که بتوانیم هزینه های مجله را بدون توقع سود دهی تامین کنیم و این امر مارا به ادامه راه امیدوار کرده است.»
حافظ موسوی، شاعر و منتقد به‌عنوان یکی از سخنرانان این مراسم در جمع مدعوین به تشریح لزوم انتشار یک نشریه‌ی تخصصی در حوزه شعر پرداخت و گفت: «خلاء مطبوعات حرفه‌ای در زمینه ادبیات کاملا احساس می‌شود و به ویژه در هفت-هشت سال اخیر این خلاء کاملا خود را نشان داده است.»
موسوی در ادامه بیان کرد: «اگر تاریخ صد ساله فرهنگ خودمان را نگاه کنیم، هر گاه که مطبوعات حرفه‌ای در زمینه ادبیات وجود داشتند، به اعتلای ادبیات و فرهنگ ما کمک کرده‌اند.»
این شاعر افزود: «روح مدرنیسم، آزادی‌خواهی و تجدد بیش از آنکه از رسانه‌های دیگر به جامعه ما منتقل شده باشد از طریق نشریات فرهنگی به جامعه منتقل شده است. زیرا اهل فرهنگ و ادبیات زبان مردم را بهتر می‌دانستند و می‌توانستند راحت‌تر مفاهیم را منتقل کنند.»
حافظ موسوی همچنین تاکید کرد: «متاسفانه در سال‌های اخیر در روندی آگاهانه ریشه نشریات ادبی را قطع کرده اند و این از نظر من اصلا تصادفی نبوده است.»
وی با اشاره به تاثیر مجلات ادبی بر فضای سیاسی و اجتماعی دوران خود گفت: «کاری که دست اندرکاران «وزن دنیا» به ثمر رسانده اند را اگر ما می‌خواستیم انجام دهیم مطمئنا با نتیجه خوبی مواجه نبودیم، به این دلیل که ما با روش های قدیم مطبوعاتی کار بلد هستیم. و اما خیلی خوشحالم که «وزن دنیا» را کسانی با فکر و ایده نو و یاری گرفتن از رسانه های مدرن پیش می‌برند.»
این شاعر پیشکسوت افزود: «در ابتدا وقتی پوریا سوری در خصوص انتشار آثار کلاسیک در مجله با من صحبت کرد دافعه‌ای در من بود نسبت به این موضوع، ولی اعتراف می‌کنم شماره اول «وزن دنیا»، شماره خیلی خوبی بود. به نظر من این روش که در تمام شهرستان‌ها سر می‌زنند و نوع کاری که انجام می‌دهند بسیار عالی است و اما این نکته را گوشزد می‌کنم که جامعه ای که خموده است و امیدهایش را از دست داده و نومیدی در آن موج می‌زند، نمی‌شود به عنوان بستری برای ادبیات درخشان در نظر گرفت.»
موسوی در پایان گفت: «من امیدوارم تحولات اجتماعی هم به یاری این نشریه بیاید و ما شاهد بالندگی این مجله باشیم. به علاوه من معتقدم همچنان جای یک نشریه تخصصی در حوزه نقد ادبی در ایران خالی است و با توجه به کارنامه و نتیجه عوامل مجله «وزن دنیا» از این گروه توقع انتشار یک نشریه تخصصی در این حوزه را هم داریم.»
جواد مجابی شاعر، نویسنده، نقاش و منتقد به عنوان دیگر سخنران این مراسم به چالش‌ها و محاسن کار تخصصی در حوزه ادبیات اشاره کرد و گفت: «دو خصیصه این نشریه را تحسین می‌کنم، یکی دموکراتیک بودن آن است که از تمام ایران به تساوی و با آزادمنشی چهره‌هایی را به ما معرفی می‌کند و دیگر آن که روی شعر ایران تاکید دارد که روزهای دشواری را می گذراند.»
این نویسنده ادامه داد: «تولید کتاب و مجله در این شرایط دشوار و اسف بار نوعی معجزه است. معجزه را اغلب با تعبیر مثبتش می‌آورند، اما معجزه در اصل تعبیری منفی دارد. وقتی به اوج ناتوانی مرسی و به ستوه می‌آیی، به معجزه روی می‌آوری.»
او اضافه کرد: «به‌عنوان نویسنده، ما آرزویی ساده و طبیعی داریم که در دنیای امروز، بدیهی تلقی می‌شود؛ می‌خواهیم در حد یک تولید کننده فرهنگی، رابطه ذهنی مان با مخاطبان به صورتی طبیعی برقرار شود. آنچه می‌اندیشیم به قلم بیاوریم و آنچه در کامپیوتر مان ذخیره کرده ایم از شعر و قصه و نمایشنامه و مقاله و تحقیق آزادانه ارائه کنیم و نتیجه را به ذوق و دانش مخاطب واگذار نماییم.»
مجابی در ادامه با بیان اهمیت صفحات فرهنگی روزنامه‌ها و نشریات در اشاعه فکر و هنر نو در تاریخ معاصر گفت: «دوست ندارم برای ستایش از کار جوانان شاعر و نویسنده‌ای که وزن دنیا را به ما هدیه کرده‌اند کلمه معجزه را به زبان بیاورم که در این وضعیت مغشوش و ناپایدار کلمه "انتحار فرهنگی" مناسب‌تر است و از شرایط فرهنگی چیزی نمی‌گویم که خود در میانه دوزخیم اما هیچ دوزخی امید را کاملا نمی سوزاند. ما به ته مانده امید عصر خود چنگ می‌زنیم و از قعر نا امیدی امیدی تازه می‌آفرینیم. نه از خوش‌خیالی و زودباوری، بلکهبلکه از اندوهی سرشار که از آگاهی جانکاه می زاید، تا همدلی با دیگران در ما فرو ننشیند، با دلی خونین و لبی خندان جوانه ای می‌شویم ترد و سبز بر تنه ستبر ادبیات گردنکش ایران.»
از جمله چهره‌های شاخصی که در این مراسم حضور داشتند می‌توان به جواد مجابی، سیدعلی صالحی، حافظ موسوی، عنایت سمیعی، علی حکمت، شهاب مقربین، سروش صحت، رضا بهبودی، اردشیر رستمی، پگاه آهنگرانی، بهزاد زرین‌پور، بکتاش آبتین، بزرگمهر حسین‌پور، سروش قهرمانلو، محمود معتقدی، گروس عبدالملکیان، عبدالعلی عظیمی، سارا محمدی اردهالی، مریم جعفری آذرمانی، فریاد شیری، ناستین مجابی، مریم حسین‌زاده، علیرضا رئیس‌دانا، بابک چمن‌آرا، رزا جمالی، سینا دادخواه، بهاره رضایی، شوکا حسینی، آیدا عمیدی، روزبه سوهانی، محمد تقوی، آذردخت بهرامی، وحید پاک طینت، سجاد گودرزی، علی ثباتی، رسول رخشا، بهاره فریس‌آبادی، مرتضی بخشایش، حسین غیاثی، بنفشه فریس‌آبادی، مرتضی پورحاجی، مریم فتحی، نوید پورمحمدرضا، کاوه کیائیان، مسعود باستانی، مجید توکلی، حمید ابک، مریم شبانی، کاظم رهبر، آرش تنهایی، حسن علیشیری، مجید کوچکی، هوشنگ فراهانی، علی اسدالهی، یاشار سلطانی، محمد طلوعی، سینا بهمنش، میثم غفوریان، محسن خیمه‌دوز، فیروزه مظفری، پیمان سلیمانی، کبوتر ارشدی، شهرام شهیدی، شهریار خسروی، سمیرا یحیایی، شاهین شیرزادی و... اشاره کرد