بزرگنمايي:

ایران پرسمان -
توطئه علیه «دیپلماسی همه جانبه راهبردی» ایران
k ٣.١
٠
سازندگی / متن پیش رو در سازندگی منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست
علیرضا اکبری| بستر بررسی: پس از شدت یافتن فضای تنش در منطقه، ناشی از تشدید فشارهای همه جانبه امریکا و شرکا علیه جمهوری اسلامی ایران تدابیر تهران، در قالب «دیپلماسی همه جانبه راهبردی»، جوّ تنش را به شدت مهار کرد. اعمال «دیپلماسی چندلایه و همه جانبه»، با محور دیپلماسی «قدرت نظامی»، و ابتکار در «دیپلماسی امنیتی»، و فعال نمودن «دیپلماسی رسمی»، در هدایت ظرفیت های منطقه ای و بین المللی، تهران را در موضع برتر قرار داد! این برتری، تل آویو و ریاض را نیز به انفعال و عکس العمل جدی وادار کرد. به عنوان نمونه، کمتر از ده روز نشست های سه گانه عربستان (با هدف منزوی کردن ایران) به کلی از افکار عمومی محو شد و امریکا نمایش «طلب مذاکره» را با تعقیب دوباره استراتژی «نمدمالی» علیه ایران شدت بخشید. ایالات متحده علاوه بر دیپلماسی توئیتری، از چندین جهت (عراق، عمان، سوئیس، آلمان، بروکسل، و مهمتر از همه ژاپن..) بر نمایش تمنای مذاکره و گفت وگو با ایران، تمرکز کرد. ایران اما، در عالی ترین سطح، «تدلیس سیاسی» ترامپ را زیر نظر قرار داد. دولت ایران اما، در خور مواضع رسمی امریکا یا شرکا، به ارزیابی طرف مقابل پرداخت.
عالی ترین فرستاده تاریخ!
پروژه عزیمت نخست وزیر ژاپن، مهم ترین اقدام امریکا در ارسال پیام های چندلایه به تهران بود! عالی ترین سطح ورود یک کشور ثالث برای اجرای طرح «بازی مذاکره» از سوی ترامپ، که، به بدیل خود تبدیل شد! رهبری جمهوری اسلامی، در دیدار با آبه، چندین پیام واضح را به طرف مقابل با لحن و ادبیات قاطع منتقل کرد؛ اول؛ ایران به اندازه کافی برای ادامه قهر، قاطع و توانمند است! دوم؛ ایران بین نیت سالم و تدلیس و فریب در سیاست، تمایز واضح قائل است، و حرکت ترامپ را بیش از تدلیس نمی داند! سوم؛ ایران آماده تر از پیش برای عدم پذیرش زور، ایستاده است! چهارم؛ ایران، نیازی به دیگران برای بقا، رشد و توسعه خود ندارد! پنجم؛ ایران خود با توان نظامی هسته ای مخالف است و دنبال توانمندی نظامی نیست اما، اگر بود، امریکا قادر به ممانعت نبود! ششم؛ بازگشت شما به عهدی که پس از سال ها مذاکره بسته شد، کمترین نشانه صداقت امریکا است! هفتم، «ما» نه پیامی از ترامپ دریافت می کنیم و نه پیامی به او می دهیم!
مین گذاری علیه دیپلماسی ایرانی
پس از ورود نخست وزیر ژاپن به تهران، جریان آشوب ساز منطقه ای، شدت حملات خود را علیه ایران افزایش داد. خط فشار همه جانبه برای هدایت ایران به سمت میز «پذیرش شرایط تحمیلی»، در قالب تحریم اقتصادی، پرونده سازی سیاسی-امنیتی و سلب اعتبار ایران، توسط امریکا و شرکا، تشدید شد. اینکه در مذاکرات نخست وزیر آبه در تهران چه گذشت، خود بررسی مجزایی می طلبد، اما، سناریوی «مین گذاری در مسیر دیپلماسی همه جانبه ایران»، دقیقا همزمان با ملاقات آبه با مقام رهبری، یک پیام خاص و وضعیتی جداگانه دارد. قضیه بسیار ساده لوحانه ترتیب داده شد! دقیقاً همزمان با ملاقات آبه، و آن هنگام که رهبری پیام قاطع «نه به تدلیس ترامپ» را صادر می کرد، دو کشتی خاص با محموله و ظرفیتی خاص، در مسیری خاص و با شرایطی خاص، به نحو خاصی مورد تعرض خراب کاران قرار می گیرند! همین خصوصیات و موقعیت و کیفیت تعرض به این دو شناور و نیز، کیفیت حضور «اغیار» در محل حادثه پس از عملیات نجات قوای ایرانی، خود محل بررسی مبسوط است! نکته مهم این است که، از لحظه برخورد تا انتساب اتهام به ایران توسط پومپئو و زمان طرح موضوع با درج یک فیلم تبلیغاتی توسط نمایندگی امریکا در ملل متحد، کمترین زمان ممکن سپری شد !وزیر خارجه انگلیس بلافاصله از ادعای پمپئو حمایت کرد و هم زمان، «عادل الجبیر» وزیر مشاور سعودی در امور خارجه در مصاحبه با شبکه «سی.ان.ان» بدون ارائه هیچ سندی مدعی شد که ایران در پشت حملات روز پنج شنبه به نفتکش ها در دریای عمان قرار دارد. دقیقاً همه سناریو طوری تنظیم شد که پیش از آنکه نخست وزیر ژاپن، تهران را ترک کرده باشد، توکیو مجبور به اتخاذ موضع علیه «یک طرف خاص» شود.
ارزیابی فنی مین گذاری!
انتشار وسیع یک فیلم از نزدیک شدن یک قایق کوچک با حدود 10 خدمه به یکی از کشتی های آسیب دیده، و سپس جدا شدن و فاصله گرفتن از کشتی، به عنوان سند مداخله ایران در وقوع این «عملیات»، توسط امریکا، مورد استناد واقع می شود. موجی از ضد تبلیغ و پروپاگاندای همه جانبه برای اتهام سازی علیه ایران و تشدید زمینه تهدید به اقدام! در این موج پروپاگاندا، از طرف امریکایی ها اعلام شده که قایق های ایرانی در اطراف کشتی ها گشت می زنند. فیلم نشان می دهد که حدود 10 نفر بدون واهمه از انفجار مین، با دست خالی، سعی در جدا کردن «چیزی» از بدنه کشتی دارند. در چه سطحی و چه ارتفاعی از بدنه؟ دست کم دو متر بالاتر از «واتر لاین» (خط آبخور کشتی)! چه شیئی؟! شیئی که اصلا دیده نمی شود! حداکثر اندازه یک بشقاب میوه خوری. به فرض آنکه شیء مذکور مین بوده باشد، در صورت وجود مین عمل نکرده، نیروی «رسکیو»(نجات) چه کار باید بکنند؟! بگذارند مین منفجر شود؟ یا از کشتی حفاظت نکنند تا دزدهای دریایی کشتی ها را غارت کنند؟ یا امریکایی ها بیایند و سند سازی بکنند؟ آیا اصلاً «مینی» بوده که عمل نکرده که بخواهند خنثی کنند؟ آیا آن مین های منفجر شده باقی مانده مین های ماه گذشته در فجیره است که سرگردان بوده اند؟ با این وجود جالب است که مین مغناطیسی حدود 2 متر بالای واتر لاین (خط آبخور کشتی) بچسبد و بعد عمل نکند. اصولاً مین دریایی مکانیزم عمل غوطه وری دارد؛ حتی مین مغناطیسی، بالای «خط آب» بر بدنه کشتی نمی چسبد، و حتما اندازه ای بسیار بزرگتر از شیء در تصویر دارد و البته، در برخورد مین، انتخاب شناور، بی معنا است...!
برداشت آخر
هر چند این داستان در ظاهر پیچیدگی هایی دارد، اما، نمایندگی های ایران در سازمان ملل و سازمان های بین المللی حتما باید این شبهات فنی را سند کنند. دولت و سپاه حتما باید فورا این شبهات را شرح داده و مستنداً منتشر کنند. موج اتهام را باید در دامنه پایین مهار کرد. در بُعد سیاسی داخلی امریکا، مساله ای که محل تأمل است اینکه در این مورد خاص، دموکرات ها و جمهوری خواهان، موضعی همسو و واحد اتخاذ کرده اند، (شبیه مورد دخالت در ونزوئلا). بعد از سخنان آدمیرال جان کربی، مشاور سابق اوباما در روز پنج شنبه، سردبیر نیویورکر هم علیه ایران مصاحبه کرد.، سی ان ان هم موضعی همسو داشت. مسئله چیست؟ آیا دموکرات ها از «مذاکرات احتمالی» ایران با ترامپ نگرانی خاصی دارند؟ در سطح بین المللی، به رغم فشار و تلاش امریکا و شرکا، طرف های بی طرف، کاملا متوجه سناریوی «مین گذاری زیر کشتی دیپلماسی ایرانی» شده اند !به جز معدود طرف های وابسته به امریکا، کمتر کشوری تا به حال این سناریوی ناشیانه را ملاک قضاوت علیه ایران کرده است. فرصت حضور هیئت ایرانی در سطح رئیس جمهور در اجلاس بیست (نشست گروه شانگهای) و حضور روسای قدرتمندترین کشورهای شرقی، برای تشریح و تاکید بر مواضع جمهوری اسلامی ایران بسیار مغتنم است. مجموعه نظام، سرمایه بزرگی را فراهم کرده که دولت اینک می تواند در عالی ترین سطح و بهترین موقعیت، آن را در جهت منافع ملی به کار گیرد. «توان دیپلماسی راهبردی» کشور، شرایط را برای تغییر اوضاع، فراهم کرده است. باید از این فرصت مناسب ترین بهره را برد.