بزرگنمايي:

ایران پرسمان -
سرمقاله خراسان/ پاتک به «نمایش مذاکره»
٢٠٥
٠
خراسان / « پاتک به «نمایش مذاکره» » عنوان یادداشت روز در روزنامه خراسان به قلم هادی محمدی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
سرانجام بعد از چند روز تبلیغات و سروصدای رسانه ای، آبه شینزو به قول خودشان با دست پر به تهران آمد تا بتواند از این جهت که به عنوان نخست وزیر یک کشور توسعه یافته عضو گروه هفت و از متحدان اصلی آمریکا به شمار می رود ایران را مجاب سازد در شرایط فعلی پیشنهاد مذاکره ترامپ را بپذیرد. او آمد و پیشنهاد ظاهرا زیبای ترامپ را هم به صورت مکتوب آورد اما واکنش هوشمندانه ایران و رهبری آن باعث شد تا نقشه آن ها «نمایش مذاکره» قبل از رسیدن آبه شینزوی ژاپنی به هتل محل اقامتش در تهران نقش بر آب شود. رهبر انقلاب نه تنها پیام کتبی ترامپ را رسما تحویل نگرفت بلکه او را شایسته تبادل پیام و پاسخ نیز ندانست البته به احترام ژاپن و نخست وزیرش که سابقه تاریخی بدی در ذهن ملت ایران ندارند نکاتی را بیان کردند که در اصل پاسخی مستدل به پیام ترامپ بود. نکته جالب و منحصر به فرد در این میان این بود که همه این اتفاقات و رد و بدل شدن پیام ها در برابر دوربین ها صورت می گرفت که خود نشان از اعتماد به نفس بالای جمهوری اسلامی در سیاست خارجی و جدی بودن حرف و سیاست اصولی ایران داشت، سیاستی که اگرچه دنبال بسته شدن باب گفت وگو و دیپلماسی بر سرمنافع ملی ایران نیست اما حاضر به هر نوع مذاکره ای هم نیست آن هم با دولت و رئیس دولتی که در یک سال گذشته بالاترین فشارها و توهین ها را به ایران و ایرانی روا داشته است و حالا می خواهد با یک عملیات روانی و تبلیغاتی به اهدافی که پس از یک سال فشار اقتصادی به آن ها دست نیافته بود برسد. آن چه در نحوه انعکاس این دیدار منحصر به فرد و بدیع بود انتشار فیلم و جزئیات این دیدار بود که به نظر می رسد فلسفه مهمی پشت این حرکت قرار داشت که به عبارتی در راستای خنثی کردن ترفند ترامپ برای منزوی کردن ایران به عنوان کشوری که تمایلی به مذاکره ندارد تدارک دیده شده بود. قطعا با پذیرش پیام ترامپ از سوی رهبری، آن هم پشت درهای بسته، از امروز شاهد بمباران رسانه های غربی درباره این پیام و پاسخ های احتمالی بودیم و این که ایران نیز همچون کره شمالی در برابر فشارها تسلیم شده، در حالی که اقدام هوشمندانه و علنی رهبری جلوی چنین سوء استفاده ای را گرفت و خیلی شفاف و واضح در برابر دنیا و قبل از هر نوع گزارش دهی آبه، نشان داد که ایران اگرچه مرد مذاکره است اما به دلایلی که رهبری نظام ذکر کردند این میدان را بیشتر از مذاکره، بساط حقه بازی افرادی می داند که بیش از هر چیز به مصارف داخلی سیاست های خود می اندیشند تا کاهش تنش یا حل یک موضوع بین المللی.
شروط به حق ایران
اما وجه مهم دیگر این دیدار منطق محکم ایران در رد درخواست مذاکره و پیام ترامپ بود.
با وجود برخورد محکم مقام معظم رهبری با نقشه ترامپ و دوستانش برای این که نشان دهند ایران باعث بن بست مذاکراتی شده و برخلاف تلاش آمریکا، هرگونه گفت وگویی را نفی می کند، اما مقام معظم رهبری پس از شنیدن پیام ترامپ ودر میان سخنانشان نکات مهمی نیز مطرح کردند که به نظر می رسد حرف های اصولی ایران در این نبرد باشد.
حضرت آیت ا... خامنه ای فرمودند: «ما معتقدیم از طریق مذاکره با آمریکا، مشکلات ما حل نخواهد شد و هیچ ملت آزاده ای، مذاکره زیر فشار را قبول نخواهد کرد.» به نظر نگارنده اشاره رهبری به «مذاکره زیر فشار» به فشارهای تحریمی یک سال اخیر برمی گردد و این که قطعا هر نوع گفت وگو میان دو طرف، آن هم از نوع صادقانه که ترامپ در پیامش مدعی آن شده بدون پایان دادن به فشارهای تحریمی و تروریسم اقتصادی علیه ملت ایران قابل تصور نخواهد بود. ایشان در ادامه یک مثال روشن و قابل لمس برای طرف ژاپنی مطرح کردند و گفتند: «رئیس جمهور آمریکا چند روز پیش با جناب عالی دیدار و گفت وگو و درباره ایران هم صحبت کرد، اما بعد از بازگشت از ژاپن، بلافاصله تحریم صنایع پتروشیمی ایران را اعلام کرد، آیا این پیام صداقت است؟ آیا این نشان می‌دهد که او قصد مذاکره صادقانه دارد؟ »
رهبر انقلاب همچنین در ادامه دومین خواسته مهم ایران را بازگو کردند و با اشاره به صحبت های نخست وزیر ژاپن مبنی بر درخواست آمریکا برای مذاکره درباره موضوع هسته ای، گفتند: «جمهوری اسلامی ایران به مدت پنج، شش سال در موضوع هسته ای با آمریکا و اروپایی ها در قالب 1 + 5 مذاکره کرد و به یک نتیجه هم رسید، اما آمریکا زیر این توافق و قرارداد قطعی زد، بنابراین کدام فرد عاقلی است که دوباره با کشوری که زیر تمام توافق ها زده، مذاکره کند؟»
به نظر می رسد این بیان راهبردی ایشان که ریشه در تجربه برجام دارد نشان می دهد آمریکا باید در گام دوم پس از رفع همه تحریم ها و فشارها، به برجام بازگردد و قبول کند که هر نوع مراوده و گفت وگویی باید در چارچوب قرارداد قطعی گذشته صورت بگیرد تا حداقل اعتمادی را که لازم است یک کشور عاقل روی آن حساب کند ایجاد کند.